آریل ساموئل مردخای شرایبر معروف به آریل شارون (در عبری: ????? ????) (26 فوریه 1928 – 11 ژانویه 2014) سیاستمدار اسرائیلی و یازدهمین نخست‌وزیر این کشور بود. او از شخصیت‌های تأثیرگذار در بحران سوئز، جنگ شش‌روزه و جنگ یوم کیپور بود. وی پس از 8 سال که در کما بود در 11 ژانویه 2014 (21 دی 1392) در 85 سالگی در بیمارستانی در تل آویو درگذشت.

زندگی‌نامه

در سال 1942، زمانی که فقط 14 سال داشت به گروه هاگانا پیوست. گروه هاگانا در آن زمان اقدامات متعددی را برای خارج کردن فلسطینیان از خانه‌ها و زمین‌هایشان طراحی و پیاده‌سازی کرده بود و در صورت بروز مخالفت، مخالفین را به قتل می‌رساند. اینگونه گروه‌ها پس از تأسیس دولت، اولین هسته‌های ارتش اسرائیل را تشکیل دادند.

شارون در سال 1947 به عضویت پلیس شهرک‌های یهودی نشین در آمد، سپس در بیست سالگی در جنگ 1947 شرکت کرد و سمت فرماندهی پیاده‌نظام را در بخشاسکندریه بدست آورد و در پی این جنگ از ناحیه شکم مجروح گردید.

در آغاز سال 1949 فرماندهی یک گروهان پیاده را بر عهده گرفت و در سال 1951 افسر فرماندهی گردان اطلاعات مرکزی شد. در سال 1952 وی از فرمانده ستاد ارتش در خواست تشکیل یک گردان نظامی از زندانیان محکوم به مرگ را کرد، این مسئله به دلیل ناآشنایی این افراد با فنون نظامی تا حدودی برای رئیس ستاد غیرقابل قبول بود اما با اصرار شارون این مسئله را پذیرفت. شارون نام این گردان را 101 نامید و به عنوان اولین عملیات نظامی خود به روستای مرزی القبیه حمله کرد که پیامد آن کشته شدن 69 فلسطینی و ویرانی 41 منزل مسکونی بود.

شارون در همان سال 1952 در دانشگاه عبری اورشلیم تحصیلات خود را در رشته تاریخ و مسائل خاورمیانه آغاز کرد و سپس برای تکمیل تحصیلاتش به دانشکده حقوق دردانشگاه تل‌آویو رفت.

وی در سال 1964 تصمیم گرفت برای ادامه تحصیل به فرانسه برود تا در رشته علوم سیاسی تحصیل کند.

فعالیت‌های نظامی

آریل شارون اولین یگان نیروهای فوق ویژه تکاوران نیروهای دفاعی اسرائیل را در سال 1953 میلادی با نام یگان 101 پایه‌گذاری و تأسیس نمود، ولی هرگز در یگان سایرت متکلعضویت نداشت.

آریل شارون در سال 1956 سمت فرماندهی تیپ زرهی ارتش را برعهده گرفت و توانست گذرگاه (المتیله) را به تصرف خود در آورد. شارون تا سال 1964 در سمت فرماندهی تیپابقاء شد، اما دراین مدت اختلافات زیادی با رؤسای خود در آن موقع از آن جمله موشه دایان که ریاست ستاد ارتش را به عهده داشت، پیدا کرد. سرانجام آریل شارون، پس از بازگشت از فرانسه از سال 1965 تا 1969 فرماندهی ارتش شمال را به عهده گرفت و پس از گذراندن یک دوره آموزشی در انگلیس و ارتقاء به درجه سرلشکری، از سال 1969 تا 1973 فرماندهی ارتش جنوب را عهده‌دار شد.

پس از پیروزی اسرائیل در جنگ شش روزه و شکست همزمان شش کشور عربی، از ارتش استعفا داد و وارد صحنه سیاست شد. شارون در اولین انتخابات پارلمانی از سوی حزب (لیکود) توانست عضویت کنیست را بدست بیاورد. در سال 1975 اسحاق رابین نخست وزیر وقت اسرائیل وی را به عنوان مشاور نظامی خود انتخاب کرد.

در انتخابات سال 1977، شارون در راس فهرست نامزدهای مستقل، به کنست راه پیدا کرد. مناخیم بگین در این دوره او را به سمت وزیر کشاورزی و شهرک سازی منصوب کرد.

جنگ 1982 لبنان و کشتار صبرا و شتیلا

در جریان جنگ 1982 لبنان، زمانی که شارون وزیر دفاع بود، بین 16 تا 18 سپتامبر کشتار صبرا و شتیلا رخ داد. بین 800 تا 3500 غیرنظامی فلسطینی در اردوگاههای پناهندگان صبرا و شتیلا توسط میلیشیاهای مسیحی مارونی فالانژ لبنانی کشته شدند. رییس امنیتی میلیشیای فالانژ، الی هوبیکا، فرمانده عملیانی شبه نظامیانی بود که وارد کمپها شدند و فلسطینیان را کشتند. فالانژها به آنجا فرستاده شده بودند تا آنجا را در حالی که اسرائیلی‌ها آن را محاصره کرده بودند از رزمندگان ساف پاکسازی کنند. این کشتارها منجر شد که برخی شارون را «قصاب بیروت» بخوانند. اسوسییتد پرس در گزارشی اعلام کرد: «وزیر دفاع آریل شارون کشتارها را به ساف مربوط کرد و گفت این نمادی از قتلهای تروریستی سازمانهای تروریستی و حامیان آن است».

آریل شارون در سپتامبر 1999، به دنبال کناره گیری نتانیاهو از رهبری حزب لیکود، رهبری این حزب را برعهده گرفت. او سپس در سپتامبر سال 2000، با حضور در مسجد الاقصیموجب خشم مسلمانان و درگیری‌های خونین میان فلسطینیان و نظامیان اسرائیلی و در نتیجه شروع انتفاضه الاقصی شد.
وی در دسامبر 2000، به عنوان نامزد حزب لیکود برای تصدی نخست وزیری معرفی شد و قول داد در صورت انتخاب، کار فلسطینیان را در 100 روز تمام کند و موقعیت اسرائیل را در منطقه تثبیت کند.

شارون سرانجام در ششم فوریه 2001 توانست به بالاترین مقام در اسرائیل یعنی سمت نخست وزیری دست یابد.

در زمان نخست وزیری وی، رهبران نظامی فلسطینی همچون «شیخ احمد یاسین»، «رنتیسی» در عملیات‌های کماندویی به قتل رسیدند.

شارون در این زمان کوشید تا با اجرای پروسه دیوار حائل، به عملیات‌های انتحاری در فلسطین خاتمه دهد.

آریل شارون در سال 2005 میلادی، دستور تخلیه نوار غزه را صادر کرد. در اکتبر سال 2005 و در پی اعتراضات شدید راستگرایان برای خروج از غزه و بروز اختلاف در کابینه وی، شارون از حزب لیکود کناره گیری کرد.

وی در اولین اظهاراتش پس از کناره‌گیری از حزب لیکود، اعلام کرد، حزب جدیدش موسوم به «کادیما» در جهت ترسیم مرزهای دائمی بین اسرائیل و فلسطینیان تلاش خواهد کرد و دیگر طرحی برای عقب‌نشینی یکجانبه ازسرزمین‌های اشغالی ندارد.

زندگی سیاسی

1973: عضویت در پارلمان اسرائیل

1977-1975: مشاور ویژه امنیتی نخست وزیر اسحاق رابین

1977 -1981: وزیر کشاورزی

1983-1981: وزیر دفاع

1990-1984: وزیر صنعت و بازرگانی

1992-1990: وزیر مسکن و ساختمان

1998-1996: وزیر زیرساخت‌های ملی

1999-1998: وزیر امور خارجه

2001 به بعد: نخست وزیر اسرائیل

بیماری شارون

وی از روز 5 ژانویه سال 2006 به دلیل سکته مغزی سنگین در بیمارستان بستری شد و اداره? کلیه امور نخست وزیری اسرائیل به ایهود المرت معاون نخست وزیر واگذار شد. شارون از آن زمان تا زما مرگ در وضعیت شبه کما به سر می‌برد و از طریق سرم تغذیه می‌شد. هرچند پزشکان از او قطع امید کرده بودند و از خانواده او خواسته بودند تا او به طور طبیعی بمیرد اما خانواده او خواستار انجام اقدام‌های لازم برای زنده ماندن او و انتقال او به خانه شخصیش شدند. شارون هشیاری محدودی داشت و به برخی محرک‌ها پاسخ می‌داد. در سال 2011 او برای مدت کوتاهی به خانه‌اش منتقل شد.

مرگ

وی در 11 ژانویه 2014 (21 دی 1392) پس از آنکه چند روز با افت شدید علایم حیاتی روبرو شده بود در مرکز درمانی «شبا» در سن 85 سالگی پس از 8 سال زندگی نباتی جان داد.